دتوک در سال 1392 در خراسان جنوبی توسط بانوان بلوچ روستای تاجمیر بازآفرینی شد. قدمت آن همچون سایر عروسک های بومی ایران، به دلیل بازگشت مواد تشکیل دهنده اش به طبیعت و نبود سند باستان شناسی مشخص نیست. مادران بیش از سه نسل آنرا میساختند. دخترکان هنگام بازی با آن بانویی شبیه مادرشان میشدند و برای فرزند خیالی شان لالایی میخواندند و گهواره، قنداق و خانه ای از سنگ و چوب میساختند. از همین رو دتوک مانند سایر عروسک های مادر ساخت، به مثابه میراثی ناملموس، آداب و رسوم گذشته و گاه منسوخ شده را احیا و بازآفرینی میکند. تا پیش از اجرای طرح احیای عروسک های بومی در پروژه بین المللی ترسیب کربن، توسط آوای طبیعت پایدار، ساخت دتوک به فراموشی سپرده شده بود.